Het nieuwe jaar is nog geen week oud maar de tweede januaristorm raast alweer over ons land terwijl ik op weg ben naar mijn eerste hoofdpersoon van 2025. Hij hoort al decennia bij De Blije Mare zoals de wind en de regen horen bij ons koude kikkerlandje. Vanmiddag ben ik op de koffie (met een gevulde koek) bij Cees de Vries, een van onze meest actieve gemeenteleden in Noord, maar naast het werk voor de kerk doet hij nog zoveel meer.
Cornelis de Vries wordt in 1947 in Haarlem geboren, in een gereformeerd gezin. Hij heeft dan al één oudere broer en één oudere zus en zal enkele jaren later nog een zusje krijgen. Vader de Vries werkt bij de politie. Het is de tijd van op zondag twee keer naar de kerk en op die dag niet fietsen en op zaterdag met de broers baden in het badhuis want thuis is er alleen de gootsteen in de keuken om je bij te wassen. “Het was een heel hartelijk gezin. Iedereen was altijd welkom”, zegt Cees.
Na de lagere school gaat Cees naar de mulo, maar na drie jaar houdt hij het daar voor gezien en gaat hij aan het werk bij de technische dienst van Bruynzeel in Zaandam. Eén dag in de week gaat Cees dan naar de bedrijfsschool in Zaandam en drie avonden naar de avondschool in Haarlem. Hij behaalt meerdere diploma’s op het gebied van elektrotechniek.
In 1968 roept de dienstplicht voor Cees en gaat hij naar de kazerne in Ede voor de opleiding voor onderofficier. Hij heeft hier een fantastische tijd, al is het in het begin fysiek best zwaar. Na zijn opleiding zet Cees in de Weeshuiskazerne in Naarden een afdeling op voor de reparatie van veldcentrales en veldtelefoons.
Na zijn diensttijd van achttien maanden keert Cees voor een korte tijd terug bij Bruynzeel, maar in 1970 krijgt hij een baan bij het toenmalige PEN (Provinciaal Elektriciteitsbedrijf van Noord-Holland) in Bloemendaal, afdeling telecommunicatie. Hij houdt zich daar o.a. bezig met de installatie van hoogspanningsstations.
Nog voordat Cees in dienst gaat, leert hij op een avond Mary Visser kennen. Samen met een vriend uit de kerk gaat hij die avond iets eerder weg van een avond van de jeugdvereniging en de twee jongens belanden in een restaurant waar Mary met een gezamenlijke vriendin ook zit. Mary nodigt de jongens die avond uit voor haar verjaardag en van het een komt vervolgens het ander. Eind december 1970 trouwen Cees en Mary en in 1974 wordt hun zoon Dennis geboren, een maand te vroeg en slechts drie pond ‘zwaar’. Een spannende tijd, maar het komt allemaal goed. Inmiddels zijn er twee kleindochters, van 23 en 25 jaar.
In 1978 wordt Cees vanuit het PEN overgeplaatst naar Alkmaar en verhuist het gezin naar de Klipperstraat. Na drie maanden staat ds. Kiers voor de deur met de vraag of Cees diaken wil worden. Dat wil hij wel en vanaf die dag is Cees nooit meer een periode niét actief geweest voor onze kerk. Zo zit hij in de loop der jaren ook in de beroepingscommissie van ds. Erkelens, wordt hij scriba van de Wijkkerkenraad, zit hij in het bestuur van Delta, regelt hij vanuit de werkgroep Financiën de Actie Kerkbalans, verzorgt hij de wijkadministratie en maakt hij inmiddels al jaren deel uit van de Beheerscommissie van De Blije Mare.
Nadat het PEN geprivatiseerd wordt en zijn afdeling gehalveerd, gaat Cees in 1996 aan het werk bij Multikabel en adviseert hij aannemers bij het vernieuwen van versterkers op projecten. Als Cees 62 jaar is vervalt zijn functie en gaat hij tot zijn pensioen alleen nog wat klussen voor aannemers doen.
“Ik kan niet stilzitten”, zegt Cees. Nou, dat is een understatement. Naast het vele werk voor onze gemeente rijdt Cees inmiddels ook al zo’n jaar of vijftien op de Opbelbus (“Mensen zijn zo blij als je hen komt halen en vertellen je van alles”), is hij voorzitter van de VVE van het wooncomplex aan de Bergerweg waar hij en Mary tegenwoordig wonen, biljart hij op dinsdag en wandelt hij op woensdag, bezoekt hij met Dennis de thuiswedstrijden van AZ en lost hij zo nu en dan een sudoku op. Boeken leest hij niet, maar tijdschriften wel.
Wat betreft de toekomst maakt hij zich op wereldgebied wel wat zorgen, zoals waarschijnlijk velen van ons. Zal er in ons land weer oorlog komen? En hoe moet dat dan met onze kinderen en kleinkinderen?
Voor wat betreft de toekomst van de PGA is Cees stellig: we moeten op weg naar één gemeente. “Nu al meer samenwerken en dan over een paar jaar één dominee”, zegt hij, “We kunnen dan bijvoorbeeld beurtelings in de ene en de andere kerk kerken en hebben meer mensen voor de diverse werkgroepen beschikbaar.”
Na ruim tweeënhalf uur zit ik weer in de auto richting Noord. Een mooi mens, die Cees maar dat wist ik eigenlijk al. Mary ook trouwens, dus schiet ze rustig eens aan bij de koffie!
Letty van der Graaf-Wester
