Als geestelijk verzorger in verpleeghuis Westerhout krijg ik heel wat verhalen te horen. Soms vrolijke, maar ook veel verhalen over verlies en verdriet. Verdriet in vele vormen.
Toen ik laatst bij iemand op bezoek was vertelde zij mij iets wat haar vader vroeger altijd tegen haar zei: “Als je je blijdschap deelt, dan wordt die groter. Als je je verdriet deelt, dan wordt het minder.” Zoals dat wel vaker gaat met oude wijsheden, is deze uitspraak helemaal waar. Wie kent niet het gevoel dat je bijna uit elkaar barst van vreugde omdat er iets heel leuks is gebeurd. En dan weet je niet hoe snel je het aan iemand moet vertellen. Dan kun je samen blij zijn.
Het is natuurlijk erg makkelijk om iets wat vreugde verschaft, waar je blij van wordt, met iemand anders te delen. Verdriet delen is moeilijker. Je wilt een ander niet lastigvallen met je sores, je wilt hem of haar er niet mee belasten. Vaak ben je bang om iets naars te vertellen, omdat je de ander er misschien ook verdrietig door maakt. En misschien ga je wel huilen als je het vertelt, en dat vind je vaak heel vervelend.
Zo wordt er heel wat verdriet alleen verwerkt. Uit verlegenheid of schaamte vertellen mensen heel veel narigheid niet. Ik pleit er natuurlijk niet voor dat je altijd alles maar aan iedereen moet vertellen, maar het kan soms goed zijn je verhaal kwijt te kunnen. Bij iemand die goed kan luisteren, die openstaat voor je verhaal en zonder vooroordelen en zonder direct met een tegenverhaal te komen simpelweg jouw verhaal aanhoort.
Als je je verdriet deelt, dan merk je dat het oplucht. Het zal misschien niets oplossen, maar het is alleen al prettig om het te vertellen. Misschien wordt je verdriet zelfs wel wat minder, omdat je het niet meer alleen maar in je eentje hoeft te dragen. De ander neemt als het ware een klein stukje van je last over. Degene die je aanhoort, kan jouw verhaal soms vanuit een ander gezichtspunt bekijken, waardoor jij weer wat verder komt. Het delen van verdriet vraagt moed, maar het is ook een daad van geloof. We erkennen daarmee dat we de ander nodig hebben, dat we als gemeenschap geroepen zijn om elkaar te ondersteunen. We worden eraan herinnerd dat we niet zijn gemaakt om het leven alleen te dragen. Door onze pijn met anderen te delen, ontdekken we dat God werkt door de mensen om ons heen.
Zo is het altijd goed om verdriet te delen. Blijf er niet alleen mee rondlopen, er is vast wel iemand te vinden die wil en kan luisteren. Laten we daarom niet bang zijn om onze pijn te delen, en laten we ook de tijd nemen om naar anderen te luisteren. Soms is er geen oplossing of advies nodig, alleen de stille aanwezigheid van iemand die met ons meevoelt. "Wees blij met wie blij is, huil met wie huilt." (Romeinen 12: 15)
Joan Idzenga
