De donkere dagen van november zijn weer gekomen ...
En het is net of het niet alleen de dagen zijn die donkerder worden, maar ook de manier waarop we naar de wereld kijken en waarop dingen bij ons binnenkomen. Alsof alles zwaarder valt en alsof het moeilijker nog dan anders is om perspectief te zien en om hoop te houden in een wereld waar we zoveel haat en geweld, zoveel onrecht en pijn, zoveel onzekerheid zien. En tegelijk, of misschien wel des te meer, is er het besef hoe belangrijk het is om juist wél hoop te houden en perspectief te zien en juist dat ook te delen. Tegen alle somberheid in en tegen onszelf in soms!
Sporen van licht …
Dat we daarbij wel wat hulp kunnen gebruiken is duidelijk ... juist nu! Daarom wil ik in het donker zoeken naar sporen van licht, naar lichtpuntjes. Niet alleen letterlijke lichtpuntjes voor de gezelligheid, maar ook en vooral sporen van licht, kleine tekenen van liefde, die helpen om zicht te houden op het licht dat komt. Die helpen om de hoop levend te houden en om met de kracht van de hoop ook te blijven doen wat nodig is. En zo zoekend naar lichtpuntjes zie ik ze in de lampionnen van de kinderen die zingen van Sint Maarten, de man die deelde wat hij had. Zo zoekend naar sporen van licht zie ik ze in de herdenkingsdiensten waarin we met elkaar onze dierbare overledenen gedenken door hun namen te noemen en door kaarsen aan te steken, als teken van Gods licht waarin we hen geborgen mogen weten. Zoekend naar lichtpuntjes zie ik ze ook in de acties die gehouden worden om geld in te zamelen voor de slachtoffers, álle slachtoffers, van het geweld in het Midden-Oosten.
Het donker kan verbleken …
En soms komen ze gewoon naar me toe, sporen van licht. Ik zie en hoor ze in onze kerkdiensten, waar de paaskaars brandt, waar we biddend onze zorgen kunnen delen, waar we bemoedigd worden en aangemoedigd om te blijven vertrouwen én om te blijven delen. Sporen van licht: ik zie en hoor en voel ze in de vreugde en de bemoediging die uitgaan van muziek en van samen zingen; ja, dat vooral, want het donker kan verbleken door psalmen in de nacht.
Zing dan uit alle macht …
Een van mijn lievelingsliederen, lied 657 met tekst van Sytze de Vries, laat zien hoe waardevol en bemoedigend juist dat samen zingen is en hoe we elkaar door te zingen tot steun en troost kunnen zijn. Ja, zelfs dat we, als het ons ooit aan kracht ontbreekt om zelf te zingen, gedragen worden door anderen die voor ons zingen, op wat voor manier dan ook. "Al is mijn stem gebroken, mijn adem zonder kracht, het lied op andere lippen draagt mij dan door de nacht." Woorden die mij treffen telkens als ik ze lees of hoor of zing. Ja, laten we maar zingen, uit alle macht en tegen het donker in …
Zolang wij ademhalen schept Gij in ons de kracht
om zingend te vertalen waartoe wij zijn gedacht:
elkaar zijn wij gegeven tot kleur en samenklank.
De lofzang om het leven geeft stem aan onze dank.
Al is mijn stem gebroken, mijn adem zonder kracht,
het lied op and're lippen draagt mij dan door de nacht.
Door ademnood bevangen of in verdriet verstild:
het lied van uw verlangen heeft mij aan ’t licht getild.
Het donker kan verbleken door psalmen in de nacht.
De muren kunnen vallen: zing dan uit alle macht!
God, laat het nooit ontbreken aan hemelhoog gezang,
waarvan de wijs ons tekent dit lieve leven lang.
Ons lied wordt steeds gedragen door vleugels van de hoop.
Het stijgt de angst te boven om leven dat verloopt.
Het zingt van vergezichten, het ademt van uw Geest.
In ons gezang mag lichten het komend bruiloftsfeest.
Van harte wens ik ons allen sporen van hoop en licht, zeker ook in deze donkere dagen.
Fokje van Roekel
