Over belijdeniscatechese
Pinksteren is het feest dat de leerlingen van Jezus woorden ontvangen voor hetgeen ze drie jaar lang hebben mogen meemaken. Gesterkt door Gods Geest pakken ze hun eigen verantwoordelijkheid op. Ze hoeven niet meer aan de hand van Jezus mee te lopen, ze staan op eigen benen. Ze bewandelen vanaf nu hun eigen weg.
In onze traditie worden de meeste kinderen als baby gedoopt. Je gaat hand in hand mee met je ouders. Je volgt hun levenswijze, hun levenspad. In de puberteit ontwikkel je de eerste losmakingsacties. Je laat toenemend een eigen geluid horen.
Boodschap: ‘Ik lijk misschien wel op mijn vader of moeder, maar ik ben hem of haar niet!’ Ook al blijven de gelijkenissen met de ouders bestaan: jij wordt steeds meer jij!
En de doop? Neem je die ook voor eigen rekening? Dat is de hoofdvraag tijdens de wandeltocht op weg naar Pinksteren. Die wandeltocht is grotendeels overdrachtelijk bedoeld, maar in het eindstadium gaan we ook daadwerkelijk wandelen. Aan het einde van de totale wandeltocht borrelt de vraag op: ‘…wil jij je geloofsbelijdenis uitspreken tijdens de Pinksterviering en dus jouw doop voor eigen rekening nemen?’
Na Advent, Kerst en Nieuwjaar willen wij met die wandeltocht beginnen. Eerst namen verzamelen, dan een datumprikker, vervolgens samen een programma samenstellen. En dan op pad! Op moment van schrijven hebben zich al twee jongvolwassen mannen aangemeld.
Wie wandelt nog meer mee?
Informatie en opgave:
ds. Joke Zuidema,
ds. Cor Baljeu,
06 40 61 61 01
