Op een heel donkere novemberavond waarop de regen letterlijk met bakken tegelijk uit de lucht valt, rijd ik vanuit Alkmaar-Noord naar het centrum van onze mooie stad om deze maand weer iemand uit Zuid nader aan u te mogen voorstellen, nl. Ingvild van de Bos.
Binnen in haar, naar mijn idee bijzonder smaakvol ingerichte, huiskamer in het appartementencomplex op de plek waar ooit de Stadstimmerwerf gevestigd was, is het warm en de koffie smaakt prima.
Ingvild wordt in september 1967 geboren in Woerden. Nog geen jaar later krijgt ze een zusje.
Vader van den Bos is purser bij de KLM en moeder Joke gaat als de meisjes naar de kleuterschool gaan aan het werk als medisch secretaresse in het ziekenhuis. Best wel vooruitstrevend in die tijd.
Als Ingvild 5 jaar jong is, verhuist het gezin naar Egmond aan den Hoef en gaat ze naar de Trompschool in Egmond aan Zee. Na de lagere school gaat ze naar het Jan Arentsz in Alkmaar en na het behalen van haar vwo-diploma vertrekt ze voor een jaar als au-pair naar Italië en Zwitserland. Weer terug in Nederland gaat ze studeren aan de Hogeschool voor Toerisme en Verkeer in Breda en daar ook op kamers. Ingvild loopt stage in Bergen bij de Vereniging voor Plattelandsjongeren en maakt haar eindscriptie voor de Tilburgse Kunststichting.
Veel werk is er niet te krijgen in die tijd, maar om ervaring op te doen gaat Ingvild aan de slag als commercieel baliemedewerker bij de VVV in Amsterdam. Ze werkt nieuwe collega’s in, begeleidt stagiaires, doet enkele projecten etc. Na zeven jaar krijgt ze genoeg van het werken op avonden, in weekenden en vakanties en zegt ze haar baan op.
Uit een test van het Uitzendbureau blijkt Ingvild geschikt te zijn voor een baan als directie-secretaresse. Ruim twee jaar vervult ze die functie bij Staco in Hoorn en daarna bij Vegro in Alkmaar, waar ze de laatste vijf jaar op de marketingafdeling werkzaam is. Na een reorganisatie wordt ze in 2020 van de ene op de andere dag ontslagen en komt ze thuis te zitten. “Het was de wereld op zijn kop”, zegt ze. “Ik wilde weg uit het bedrijfsleven waar het gaat om geld en aandeelhouders.” Ingvild gaat op zoek naar ander werk en vindt dat al snel als bestuurssecretaresse bij de RIBW (Regionale Instelling voor Beschermd Wonen) in Haarlem, een GGZ-instelling. “Ik kwam daar in een warm bad terecht.” Het spreekwoordelijke bad is dan wel warm maar de reistijden met de trein worden er niet beter op.
Sinds maart 2023 werkt Ingvild als bestuurssecretaresse bij de Raphaëlstichting in Schoorl, een antroposofische zorginstelling voor verstandelijk gehandicapten. Ze praat met veel enthousiasme over haar huidige werk. “Er werken aardige mensen met aandacht voor individuen, creativiteit, kunst en muziek.” Ingvild werkt op kantoor in Schoorl waar ook de bewoners van Scorlewald regelmatig langskomen om een klusje te doen. Omgekeerd gaat Ingvild ook regelmatig vrijwillig langs bij deze zorginstelling. Ze is inmiddels ‘maatje’ van een van de bewoners en gaat regelmatig met hem op zaterdagmiddag de stad in, naar de film of iets drinken op een terrasje. “Ik roep iedereen op om ook zoiets te doen”, zegt ze.
In 2003 leert ze op een buurtbarbecue van een collega Jan kennen en in 2006 kopen ze samen hun huidige woning. In 2010 trouwen Jan en Ingvild. Ze houden samen veel van weekendjes weggaan, van steden, theaters en concerten bezoeken en lekker uit eten gaan. Verder houdt Ingvild ook van koken en ook wel van lezen maar daar heeft ze niet zoveel tijd voor. Dat verbaast me niks want Ingvild houdt ook van het doen van vrijwilligerswerk, met name in onze kerk. “Ik heb eigenlijk altijd wel wat gedaan”, zegt ze. Iets met een appel en een boom, denk ik.
Zo leidt ze in de loop der jaren de crèche en de kindernevendienst in de Vrijheidskerk, is ze twaalf jaar jeugdouderling en ouderling-met-bijzondere-opdracht (in de woelige jaren rondom de samenvoeging van oost en west), is ze lid van de taakgroep Communicatie, redactielid van Samen Verder, schenkt ze koffie, gaat ze voor in bijzondere diensten en vervangt ze soms een dominee in de zondagse eredienst. Tegenwoordig is Ingvild nog actief als lector, heet ze de gemeenteleden voorafgaand aan de dienst welkom en opent ze met gebed.
Wat betreft het in de toekomst steeds meer, en misschien ooit wel helemaal, samengaan van Noord en Zuid ziet ze nog wel wat hobbels op de weg. “Noord en Zuid zijn wel heel verschillend van kleur”, denkt ze. “De weg waaróp wordt wel heel belangrijk, het hangt allemaal van veel dingen af.”
Als ik Ingvild vraag wat ze de lezers van ons kerkblad in deze tijd nog mee zou willen geven, antwoordt ze, refererend aan haar vrijwilligerswerk in Schoorl: “Kijk eens wat vaker naar mensen met een zogenaamde beperking. Ze zijn zo blij en dankbaar en genieten van simpele dingen. Wees gelukkig dat je hier in dit land mag leven!”
