“Lief voor jezelf zijn, is een van de allerliefste dingen, die je kunt doen”, zei de mol.
Woorden die ik las in het mooie troostrijke boek : “De jongen, de mol, de vos en het paard”.
Mogelijk kent u het boek van Charlie Mackesy. De jongen ontmoet de mol, samen ontmoeten ze de vos en het paard. Met elkaar gaan ze op reis en troosten ze elkaar, vooral door aandacht en liefde voor ieders eigenheid. En door woorden vol wijsheid. Het boek begint met de vraag van de mol aan de jongen: “Wat wil jij worden, als je groot bent?" “Lief”, zegt de jongen.
In onze samenleving is het soms zoeken naar de zachte krachten van liefde en barmhartigheid.
Tegelijkertijd: ieder mens verlangt daarnaar: zonder deze tedere krachten is het leven niet vol te houden. De verhalen van Jezus met zijn leerlingen brengen ons op dit spoor.
Op de vraag die de wetgeleerde stelt: “Meester, wat moet ik doen om deel te krijgen aan het eeuwige leven?” antwoordt Jezus:
“Heb de Heer uw God lief, met heel uw hart, met heel uw ziel, en met heel uw verstand en uw naaste als uzelf.”
Deze krachtige woorden van troost en hoop mogen ons de weg wijzen in het leven van elke dag. Als houvast in het leven met zoveel wat ook kapot is.
Als ik aan mensen vraag: “Hoe houd je het vol met je verdriet, je gemis?”, hoor ik vaak terug: “Het is de liefde van de mensen om me heen die me er doorheen haalt.”.
Liefde die, zo geloof ik, we ontvangen als een kostbaar geschenk en mogen uitdelen aan anderen en aan onszelf.
“Heb je naaste lief als jezelf” zegt Jezus. Dat “als jezelf” wordt gemakkelijk “vergeten”. Want wat is dat: jezelf liefhebben? Mag, kan dat wel….
Ik merk dikwijls in gesprekken dat mensen die daarmee worstelen, dikwijls streng voor zichzelf zijn….Toch zijn dit de woorden van Jezus die richting kunnen geven.
We mogen leven als geliefde mensen en vanuit deze Liefde onszelf en de ander liefhebben.
We mogen daarom vragen, zoals het bekende lied zegt:
Liefde eenmaal uitgesproken,
als uw woord van het begin,
liefde wil ons overkomen
als geheim en zegening.
